Onze leerkrachten wonen verspreid over de hele wereld en maken soms bijzondere dingen mee. Dit keer een blog vanuit Kenia met de belevenissen van juf Elisa.
Het is herfstvakantie. Al is er hier in Kenia niet zoveel ’herfstachtigs’ aan! We gaan lekker een weekje naar de kust. Een flinke rit vanuit de hoofdstad waar wij wonen. Mijn lessen gaan gewoon door, want een World Wide Juf kan overal werken!
Op de heenweg besluiten we door een safaripark te rijden, want dat ligt op de route. We komen het park al een beetje laat binnen. We bekijken een bezienswaardigheid en zetten
dan koers naar de uitgang aan de andere kant van het park. Manlief verkijkt zich helaas op de afstand, de gate is een stuk verder weg dan verwacht en het begint al te schemeren.
We rijden daarom flink door. Plotseling worden we opgeschrikt door een hele groep leeuwen, direct langs de kant van de weg! Na snel wat foto’s te hebben genomen jakkeren we door.
Na een bocht doemt er een kudde olifanten voor ons op. We hebben ze gestoord in hun modderbad en nog druipend van de modder staan ze midden op de weg. Het mannetje staat vooraan en is ‘not amused’, hij schommelt onrustig heen en weer en kijkt dreigend onze kant op. Er zit niks anders op dan rustig achteruit te rijden en te wachten tot de olifanten van de weg gaan. Onze kinderen knijpen ‘m op de achterbank, want het is inmiddels pikdonker, het park gaat dicht en we zijn nog lang niet bij de gate. En die boze olifant.. die kan de auto wel omgooien!
Na eindeloos lang wachten, gaan de olifanten eindelijk weg en wij kunnen doorrijden. Uren na sluitingstijd verlaten we het park. Een spannend avontuur! De volgende dag bereiken we ons vakantiehuis aan de kust. De eerste ochtend word ik gewekt door gekrijs van de bovenverdieping. Mijn dochter schreeuwt dat er een aap op hun kamer zit. En ja hoor, daar zit een aap. Vermakelijk kijkt hij naar onze kinderen, die op hun beurt met grote ogen terug staren.
Vandaag is het tijd voor mijn lessen, dus ik installeer me met mijn laptop, boeken en whiteboard op het terras en hoop maar dat de apen geen roet in het eten zullen gooien! Hoewel, hoe leuk zou het zijn om mijn leerlingen zomaar ‘live’ een aap te laten zien?! Gelukkig verlopen mijn lessen prima en loop ik daarna de keuken in om iets te eten te maken. Tja. Hier zijn de apen dus ook geweest. Overal ligt poep, er is van alles opengemaakt en van elke banaan is een grote hap genomen. We ruimen alles op en leggen alles wat eetbaar is op een veilige plek. Even later komt mijn dochter de keuken binnen, kijkt verbaasd rond en vraagt: ‘Mam, waarom zit er een watermeloen in de oven?’
